Εγώ τους είδα -λεει- τους δυο διαρρήκτες πίσω απ' τις γρίλιες
να παραβιάζουν την απέναντι πόρτα. -Δε φώναξα διόλου.
Είχε φεγγάρι. Φαίνονταν καθαρά τ' αντικλείδια τους
και τα στολίδια του γύψου στον τοίχο. Περίμενα πρώτα
να φωνάξουνε οι άλλοι από δίπλα. Κανένας δε φώναξε.
Έφυγα, απ' το παράθυρο, κάθησα στην καρέκλα, ακούμπησα
το μέτωπό μου στο μάρμαρο του τραπεζιού, και θαρρώ
που αποκοιμήθηκα πλάι στο φτωχό μαλανωμένο χέρι
του παιδιού που δεν προβιβάστηκε. Μέσα στον ύπνο μου
μ' έπιασε πονοκέφαλος απ' το φεγγάρι. Τα χαράματα
μου χτύπησαν την πόρτα. Ήταν οι δυο διαρρήκτες
κρατώντας δυο ωραίες ανθοδέσμες. Μπήκα στην κουζίνα
να βάλω τα λουλούδια στο νερό. Γυρίζοντας πίσω,
μ' ένα βάζο στο κάθε μου χέρι, δεν τους βρήκα.
Γιάννης Ρίτσος
Σάββατο 12 Μαΐου 2007
Αυτόπτης μάρτυρας
κουλοαφηγήθηκε το φτυαράτσι at 12:06 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 κουλοσχολίασαν:
πας καλα????
γραφεις για κουλη ιστορια Ριτσο?
ιεροσυλια.
εεε μετα απο αυτο το ποστ ενισχυεται το προηγουμενο και επιβαλλεται το φτυαρατσι να κανει επειγοντως psychotherapy!
Sumfwnw me bloggoio. Kserw kapoion pou tha ths thn kanei dwrean!!!!!!
Δωρεάν ψυχανάληση σε εκείνη που αναφέρεσε δεν κανω!Προτιμό το Δαφνί!!!
Δημοσίευση σχολίου