Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΠΟΥΣΙΑ

Δάφνη: Ασφυκτιούσα, ήμουν κλεισμένη σ ’ένα σκοτεινό, αποπνικτικό δωμάτιο. ( σιωπή)… ήταν φτιαγμένο από ατσάλι νομίζω. Καθόμουν στο κρεβάτι. Ναι, ναι καθόμουν στο κρεβάτι. Κάθε ανάσα γινόταν και πιο δύσκολη. Το οξυγόνο λιγόστευε όλο και περισσότερο… Αυτά!

Ψυχοθεραπευτής : Έτσι τελείωσε το όνειρο?

Δάφνη: Όχι, όχι. Μετά προσπάθησα να βρω διέξοδο να πάρω λίγο αέρα… μα το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα. Ναι…τώρα θυμάμαι (σιωπή)…

Ψυχοθεραπευτής : Θυμάσαι?

Δάφνη: Υπήρχε μια μεγάλη πόρτα, θαμμένη πίσω από ένα μαύρο σεντόνι που πάνω του χόρευαν λευκές σκιές. Χόρευαν έναν χορό γνώριμο αλλά συνάμα απροσδιόριστο. Κρύφτηκα ανάμεσα στο σεντόνι και την πόρτα, κουλουριάστηκα στο έδαφος και άκουσα κάποιον να με φωνάζει:
« Δάφνη. Δάφνη.» .
Ήρθανε να με σώσουν σκέφτηκα και μετά με κυρίευσε μια απέραντη θλίψη.

Ψυχοθεραπευτής
: Θλίψη.

Δάφνη: Ναι θλίψη, μα δεν ήξερα γιατί, και σε παρακαλώ ούτε εσύ να με ρωτήσεις το λόγο, εκτός αν ξέρεις και θέλεις να μου πεις… κι εγώ θα αποφασίσω αν θέλω να σ’ ακούσω.

Ψυχοθεραπευτής : (σιωπή)…

Δάφνη: Ίσως έτσι να ΄ναι πιο καλά. Οκ.
Ποίος είναι, ποίος με φωνάζει?: είπα ψιθυριστά.
« Η φίλη σου, η απουσία » μου απάντησε η φωνή.
Μα πώς? Δεν γίνεται. Όχι, όχι αποκλείεται. Ζεις μέσα μου, τρέφεσαι από το αίμα μου, αναπνέεις με κάθε χτύπο της καρδίας μου και μου μιλάς μέσα από τις λέξεις μου. Όχι, όχι δεν με φωνάζεις εσύ. Ποτέ δεν άνοιξα το στόμα μου.(σιωπή)…


Ψυχοθεραπευτής : Κι η απουσία? Η απουσία τι απάντησε?

Δάφνη: Δεν ξέρω. Έκλεισα τα αυτιά μου κι άρχισα να ουρλιάζω, έτσι ώστε να μην ακούω τίποτα πια.
Κάποιος μου χτύπησε την ατσάλινη πόρτα: « Δάφνη, Δάφνη άνοιξέ μου σε παρακαλώ. Δάφνη! »
Συνέχισα να ουρλιάζω: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
« Άνοιξέ μου σε παρακαλώ, για όνομα του Θεού , τι σου συμβαίνει? » φώναζε ένας άντρας έξω από την πόρτα.
Δεν ήξερα ποιος ήταν, πάντως αυτός επέμενε να με βοηθήσει. Δεν είδα ποτέ ποιος ήταν, ούτε καν έκανα τον κόπο να κοιτάξω από το ματάκι της πόρτας…

Ψυχοθεραπευτής : Αναρωτιέμαι, τι σε σταμάτησε?

Δάφνη: Μου μίλησε ξανά η απουσία, αυτή τη φορά από μέσα μου. Κύλησε μέσα από το υγρό στόμα μου.
« Μη, μη του ανοίξεις σε παρακαλώ. Αυτός ο ξένος δεν ήρθε για καλό » μου είπε.

Ψυχοθεραπευτής : Και???

Δάφνη
: Τι και? Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε ακόμη κι όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Κανέναν δεν θα αφήσω να μου σκοτώσει την απουσία του. Είναι το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει για να τον θυμάμαι.

Ψυχοθεραπευτής : Αναρωτιέμαι αν ο ξένος, έξω από την πόρτα, ήμουν εγώ Δάφνη? Ίσως φοβάσαι ότι θέλω να σκοτώσω κάθε όμορφη μνήμη που σου θυμίζει η απουσία του. Ποτέ δεν είπα ότι η σωτηρία σου θα επιτευχθεί με τον θάνατό του.

Δάφνη: Δεν σε πιστεύω, δεν πιστεύω κανέναν πια. Πάμε να φύγουμε!

Ψυχοθεραπευτής : Ποίοι? Δάφνη μ’ ακούς? Δάφνη!

1 κουλοσχολίασαν:

Ανώνυμος είπε...

Φανταστικό!!!Βλέπουμε από αυτό το κείμενο ότι και οι KOULES έχουν ποιότητα αρκεί να το θελήσουν!!!