Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Λαβώθηκα για την πατρίδα!!!


Κυριακή 28η Οκτωβρίου 2007 μια επεισοδιακή μέρα, δε θα τη ξεχάσω ποτέ! Τότε ήταν που έπαθα οξεία γκαντεμίαση. Αφήστε σας λέω δράμα! Ακόμα τη θυμάμαι και πονάω! Άουτς! Ουφ! Θα σας αφηγηθώ τώρα γιατί δε θα τη ξεχάσω ποτέ! Λοιπόν το Σάββατο βγήκα βόλτα και γύρισα 4 τα ξημερώματα στο σπίτι μου! Οπότε βάζω το κουλοεκνευριστικό ξυπνητήρι για να ξυπνήσω και να πάω να παρελάσω…Βέβαια για κακή μου τύχη με την αλλαγή της ώρας , αντί να πάω το ξυπνητήρι μια ώρα πίσω, το πήγα 13 ώρες πίσω αφήστε! Τι κουλαμάρα με δέρνει πια; Οπότε το ξυπνητήρι δε χτύπησε και ευτυχώς που σηκώθηκα μόνη μου, αν και τελευταία στιγμή! Ετοιμάστηκα λοιπόν γρήγορα γρήγορα και έφυγα για το τραμ. Όμως μια 2η γκαντεμιά με περίμενε, το τραμ λόγω παρέλασης δεν πήγαινε μέχρι το Ζάππειο, οπότε αναγκάζομαι να πάρω το μετρό…Με αυτά και τ’ άλλα καταλήγω να έχω αργήσει με αποτέλεσμα να τρέχω πανικόβλητη για να προλάβω…Γκαντεμιά νούμερο 3, τα παπούτσια ήταν σκληρά και με το τρέχα τρέχα για να τους βρω πλήγιασα και μάτωσα τα πόδια μου…Επιτέλους τους βρίσκω! Με βλέπει ο κύριός, μου περιποιείται το πόδι και πάνω που μας λέει να ξεκινήσουμε, δεν μπορούσα να κάνω βήμα το Κουλόφτυαρο. Όσο κι αν προσπαθούσα, τα πόδια μου είχαν κάνει τόσο μεγάλη πληγή που προχωρούσα και τα πόδια μου έμεναν πίσω, με αποτέλεσμα να βγω από την παρέλαση που τόσο επιθυμούσα να συμμετάσχω μια και είναι η τελευταία μου χρονιά στο σχολείο. Φυσικά οι γκαντεμιές δεν τελειώνουν ποτέ, οπότε βγαίνοντας από την παρέλαση δεν μπορούσα να πάω να κάνω ούτε ένα βήμα και έτσι με το βλέμμα μου έψαχνα να βρω τις φίλες μου που είχανε έρθει για να με δούνε! Αλλά δεν τις έβρισκα μέσα σε τόσο κόσμο οπότε απελπίστηκα γιατί είχα μείνει μόνη, χωρίς λεφτά και κινητό, επειδή εκείνες είχαν τη τσάντα μου. Εκείνες από την άλλη είχαν στηθεί μπροστά και περίμεναν για να με βγάλουν φωτογραφίες. Οπότε πώς να τις βρω; Ε τότε ήρθε μια κυρία μιας και με είδε κλαμένη και μόλις είδε το πόδι μου σοκαρίστηκε και άρχισε να μου δίνει ότι γιατροσόφι κουβαλούσε μπας και σταματήσει ο πόνος, εγώ πάλι έμεινα δεν το περίμενα πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους. Τεσπα, αφού έκανε ό,τι μπορούσε η γυναίκα γυρνάει και μου λέει: «ψάχνω και νύφη για το γιό μου», σκέφτηκα από μέσα μου «ωχ γιατί μέχρι και στον πόνο μου να ακούω κουλά;» και τότε γύρισα την κοίταξα της χαμογέλασα μέσα στον πόνο μου και αφού την ευχαρίστησα, συνέχισα να ψάχνω για τις φίλες μου όντας κουτσή! Φυσικά τα κουλά δεν τελειώνουν ποτέ, εκεί που είχα αρχίσει την αναζήτηση και πάλι ακούω να μου λέει κάποιος «ωραία μάτια έχεις κοπελιά» και χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω τον ευχαρίστησα και συνέχισα το ψάξιμο (μα καλά τέτοιο ψάξιμο που έριξα δε λέγεται και καρφίτσες να ήταν θα τις έβρισκα γρηγορότερα) αλλά εκείνος με πήρε στο κατόπι, με ρώταγε γιατί κλαίω, πως με λένε, βέβαια εγώ σαν κιουρία του απαντούσα αν και έκανα στο τέλος το εξής κουλό μέσα στον πόνο μου τον ρώτησα και εγώ πως τον λένε (λες και μ’ ένοιαζε) από ευγένεια. Μετά αφού του είπα «Χάρηκα» συνέχισα να προχωράω αφήνοντας τον πίσω…Αλλά δεν άντεχα άλλο περπάτημα πια και έτσι έκατσα κλαίγοντας ασταμάτητα (αν είδατε να κλαίει μια άχαρα στο Σύνταγμα εγώ ήμουν, χιχι). Εκεί με βλέπει ένα αντρόγυνο και μου πιάνει την κουβέντα…Τελικά ,να μη σας τα πολυλογώ και με πείτε πολυλογού αν και πιστεύω πως με έχετε ήδη πει , με ρωτάνε και αυτοί τον πόνο μου και δεν έφευγαν από κοντά μου, αν δεν έβρισκαν τις φίλες μου. Έτσι μου έδωσαν το κινητό τους να τις πάρω τηλέφωνο και όσο τις περίμενα άρχισαν να μου λένε τα κουλά τους, του τύπου: «Βρε μη κλαις παρέλασες και εσύ σήμερα και παρά τον πόνο σου προσπάθησες αρκετά, είσαι μια γνήσια Ελληνίδα». Ε! Τότε ευτυχώς ήρθαν οι φίλες μου και με πήραν, αλλιώς αν καθόμουν κι άλλο, επειδή είμαι και ευκολόπιστη θα τους πίστευα η Κουλή-Κουτσή! Χαχα!

Υ.Γ.
1)Τελικά με αυτή την ιστορία αναθεώρησα τις απόψεις μου για τον σύγχρονο άνθρωπο
2)Κατάλαβα πως μερικές φορές οι άνθρωποι που είναι ξένοι σε εσένα μπορούν να σε στηρίξουν καλύτερα από τους ίδιους σου τους γονείς!
3)Δεν πιστεύετε πως θα μου χαραχτεί στη μνήμη αυτή η ιστορία !!!

23 κουλοσχολίασαν:

Ανώνυμος είπε...

Sigoura tha xaraxtei kai sth dikh sou mnhmh alla kai sth dikh mas. Mia erwthsh ore ftuaratsi: monh sou ksupnhses h mhpws se ksupnhse kapoio thlefwnhma?xixi. TELOS KOULO OLA KOULA! An kai koulh-koutsh pali eklepses tis entupwseis ap'oti fainetai.

το φτυαράτσι είπε...

koulh adelfh:Εεε βασικά με ξύπνησε ο μπαμπάς αλλά δεν έβαλα λεπτομέρεις γιατί ήταν ήδη μεγάλο το post!Χαχα!

Ανώνυμος είπε...

Φαντάζεσαι να είσουν και σημαιοφόρος??? Εκεί να σε δω τι θα έκανες...

Haris είπε...

Πάντως τίμησες την πατρίδα με το αίμα σου. χαχαχαχα

Εφιάλτης είπε...

Τελικά το γιό της κυρίας δε τον γνώρισες; :-)

Pan είπε...

Ελπίζω να πέρασες ο πόνος φτυαράτσι.
Την κουληνύχτα μου.

If...ιγένεια είπε...

Περαστικά! ;p

Ανώνυμος είπε...

mpros sta kalli, ti einai o ponos?? asxeto alla kalo!

Newborn Doomstalker είπε...

Του χρόνου θα παρελάσεις με τους ήρωες του '40 κι εσύ. Ντυμένη Υπολοχαγός Ναταshα. Βρες οξυξενέ για του μαλλιού το ξέφτι. Άντε, να τους αυγατίσουμε τους καημένους γιατί ζήτημα να έχει 2-3 ακόμα original. Σιγά - σιγά την κάνουν να βρουν τους υπόλοιπους.

@ μιχάλης
Αν ήταν σημαιοφόρος, όλα θα ήταν καλά. Θα είχε τουλάχιστον πατερίτσα. Κι αν φόραγε πατίνια, ακόμα καλύτερα. Με το κοντάρι και στο ένα πόδι θα έκανε τη γονδολιέρισα.
Πολύ σουρρεάλ το έκανα! Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Επειδή μπορώ.

Aντώνης είπε...

Και να σκεφτείς ότι κάποιοι τη γλίτωσαν εκείνη την ημέρα απλά με ένα ΟΧΙ...

an205 είπε...

Οι πληγές έκλεισαν;;;

το φτυαράτσι είπε...

μιχάλης:Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω!Το πολύ πολύ να έβγαζα τα παπούτσια μου και μετά να γινόμουν πρώτη μούρη στα κανάλια.Χαχα!

haris:Με το αίμα μου;Δεν λες τίποτα!Αν και τον πόνο που έριξα για την πατρίδα που τον πας;Ακόμα πονάω!

εφιάλτης:Όχι δεν τον γνώρισα και νομίζω πως είναι ωραίος αν τον πάρουε με βάση τη μάνα του!Χιχι!

pan:Όχι μια εβδομάδα ακριβός πέρασε και ακόμα να περάσει!
Την κουλημέρα μου!

if..igeneia:Ευχαριστώ πολύ!!!

melina:Δίκαιο έχεις αλλά εμένα χάλασαν και τα κάλλη του ποδιού μου με αυτόν τον πόνο!Χιχι!

newborn doomstalker:Μπααα δεν είμαι και τόσο ηρωήδα για υπολοχαγός Νατάσα γιατί ενα ποντίκι να δω πετιέμαι μέχρι πάνω!Τώρα να μου πεις και η Βουγιουκλάκη φοβόταν τα ποντίκια αλλά μια χαρά την έπεξε!Χαχα!Α!Όσο για την ιδέα σου με τα πατίνια μια χαρά μου φαίνεται θα έδινα και στον κύριο το σκοινάκι να με τράβαγε γιατί εγώ δεν μπορούσα τότε να κουνηθώ!Χαχα!

aντώνης:Είδες;Εμένα το Ναι με έφαγε!Χιχι!

an205:Μπααα που να κλείσουν και οι ψυχικές και οι πληγές του ποδιού βλέπω να κρατάνε αρκετά ακόμα!

KitsosMitsos είπε...

Σίγουρα έντονη ιστορία και θα σου μείνει! Αργότερα θα γελάς κιόλας. Τα επόμενα να είναι ευχάριστα, σου εύχομαι.

το φτυαράτσι είπε...

kitsosmitsos:Μα και τώρα αν σκεφτείς τα κουλά που μου έτυχαν γελάω!Αλλά όντως αργ΄τερα δε νομίζω να αισθάνομαι αμηχανία πια!Χαχα!

Ανώνυμος είπε...

ante exeis k etoimo gampro.....

Skouliki είπε...

καλησπερα μικρο κουλο φτυαρακι...

νταξει μια ιστορια κουλη ..κανε αλμπουμ με ολες να γελας στα χρονια μετα

το φτυαράτσι είπε...

topapei:Xαχα!Ναι!Αλλά γουρούνι στο σακί θα πάρω?Χιχι!

skouliki:Εεε δε νομίζω να τα ξεχάσω ποτέ!Άλλωστε τι το έχω το blog καλέ;Χαχα!

Ανώνυμος είπε...

Κουλή ανάρρωση!!! :)

Ανώνυμος είπε...

Πάει πέρασε αυτό... Άντε και σε άλλες κουλαμάρες τώωωωρα!! χιχιχιχι

το φτυαράτσι είπε...

manos s.:Ευχαριστώ πολυυυυυυυυυυ!

laxanaki:Πέρασε πέρασε αλλά εγώ ακόμα πονάω!Χαχα!

Χορεύοντας με τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ είπε...

Έπεσαν (στο πεζοδρόμιο) υπέρ πατρίδος:
Φτυαράτσι :)
Περαστικά

ΥΓ: Μα να μη γνωρίσεις το γιο της κυρίας;
Αν το μετανοιώσεις, έχω κι εγώ 2 γιους: τον Πάρη (12 χρ) και τον Έκτορα (7 χρ). Να σου καρατήσω κανένα ; :)

το φτυαράτσι είπε...

χορεύοντας με τους αμετανοητουσ:Ευχαριστώ! Και ωραίος να ήταν ο γιος της κυρίας δεν θα τον έπερνα!Δε θέλω συνοικέσια!Χαχα!
Καλέ τι ωραία ονόματα έδωσες στα παιδιά σου!Να σου ζήσουν αλλά μου πέφτουν κάπως μικροί!Χαχα!

Χορεύοντας με τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ είπε...

Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στους Τρώες και σ' εκείνους που αγωνίζονται σε χαμένους αλλά τίμιους αγώνες.
Οι Τρώες μου σε ευχαριστούν για τα καλά σου λόγια.